Entroido is coming ou Homenaxe a Joel-Peter Witkin



Despois de dous meses desaparecida do mapa reincorpórome ó disparate gráfico de novo, e non, non estiven de parranda se non preparando unha sorpresiña que próximamente podereivos ofrecer, con sorteo incluido.
E quería voltar ca festa favorita de tódolos meus queridos disfuncionais, o Entroido, e facelo cunha homenaxe a un dos meus fotógrafos favoritos, Joel-Peter Witkin alias "o tío chungo que fai fotos con cadáveres". Ainda que as miñas queridas veganas vanme correr a hostia viva. Non sexades moi duras, xa coñecedes o gusto que teño polo macabro e ver eses escaparates con cacholas disfrazadas é superior a min, é tan perturbador, siniestro e de mal gusto que non podo evitar rir cada vez que as vexo. Son así de chunga, xa me coñecedes. ¿A que veñen tantas explicacións? preguntarédesvos, pois que non quero que se me enfaden e me deixen de cociñar esas delicias cheas de cousas que nin sei pronunciar (o culmen da sofisticación na miña cociña é botar piñons e comer nun plato no canto de facelo directamente da lata).
En resumo, preparádevos que o Entroido xa está chegando e imos ter uns días polo menos para desfogar de toda esta cicloxénese explosivofascistoide e corrupta que nos asolaga.
E lembrade: sede malas, políticamente incorrectas , cáusticas e irreverentes que así estades máis ghuapas.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Después de dos meses desaparecida del mapa me reincorporo al disparate gráfico de nuevo, y no, no estaba de parranda si no preparando una sorpresita que próximamente  os podré ofrecer , con sorteo incluido.

Y quería volver con la fiesta favorita de todos mis queridos disfuncionales, el Carnaval, y hacerlo con un homenaje a uno de mis fotógrafos favoritos: Joel-Peter Witkin alias "el tío chungo que hace fotos con cadáveres". Aunque mis queridas veganas me van a correr a hostia viva. No seáis muy duras, ya conocéis el gusto que tengo por lo macabro y ver esos escaparates con cabezas disfrazadas es superior a mí,  es tan perturbador, siniestro y de mal gusto que no puedo evitar reírme cada vez que las veo. Soy así de chunga, ya me conocéis. ¿A qué vienen tantas explicaciones? os preguntareis, pues que no quiero que se me enfaden y dejen de cocinarme esas delicias llenas de cosas que no sé ni pronunciar (el culmen de la sofisticación en mi cocina es echar piñones y comer en un plato en vez de hacerlo directamente de la lata).

En resumen, preparaos que el Carnaval ya está llegando y vamos a tener unos días por lo menos para desfogarnos de toda esta ciclogénesis explosivofascistoide y corrupta que nos inunda.
Y recordad: sed malos, políticamente incorrectos, cáusticos e irreverentes que así estáis más guapos.
 





No hay comentarios :

Publicar un comentario